De eerste maand zit er al op! (jammer)

Amai wat gaat het hier een vaart! Ondertussen ben ik hier al een maand. Zonder dat ik het zelf besef is er al één derde van onze tijd hier voorbij. Ik weet nu al dat 3maanden veel te kort gaat zijn. De KHK zou van mijn part enkel studenten voor 6 maanden mogen wegsturen. 3 maanden is echt te kort om je hier volledig te integreren, laat staan om de taal te leren. Maar ja, niks aan te doen en daarom maken we er hier elke dag maar het beste van.
Hier gaat nog altijd alles zijn gewone gangetje. Over de voorbije lesweek is niet veel te zeggen. Dit omdat zowat elke les een vervolg was op de vorige. Enkel bij multimedia hebben we onze taak moeten komen uitleggen. De docent was blijkbaar onder de indruk van onze foto’s hoewel we die zelf nogal normaaltjes vonden. Onze wekelijkse zwemles was absoluut één van de hoogtepunten van onze lesweek: echt plezant! Voor de rest heb ik echt bijzonder weinig te vertellen over school. Wat we buiten school meemaken is immers toch plezieriger? Voor mij om te vertellen en voor jullie om te lezen, zo dus: hier gaan we!
In het begin van de week onze was voor de tweede keer gedaan. In tegenstelling tot de vorige keer was nu alles van de eerste keer droog. Wellicht te verklaren aan het beduidend mindere aantal kleren waardoor er meer warme lucht tussen die massa kan. Dat moeten we onthouden.
Nog ergens de eerste dagen heeft Sven een nieuwe MP3-speler gekocht omdat zijn oude ten eerste niet meer goed werkte en ten tweede niet meer te vinden was. Een dag later vind ik zijn oude MP3-speler terug in een zijzakje van mijn rugzak. Nu had hij er dus twee. Maar wacht…
Donderdag na het zwemmen zoals gewoonlijk een terraske gedaan vlak bij het universitair complex van Lissabon. Van de chloor, de zon en het bier (2) beide nogal dufkes geworden. Sven vergeten af te stappen aan de juiste bushalte. Ik hem nog wakker kunnen krijgen door langs buiten op de raam te bonken. Gelukkig was de volgende halte niet zo ver wandelen. ’s Avonds niet meer weggegaan omdat we dus ons klopke hadden van dat zwemmen.
Vrijdagnamiddag krijgen we plots telefoon van Annick, onze klasgenote die in Porto op erasmus zit. Ze vertelde ons dat ze momenteel in Lissabon zat samen met de eramussers uit Sétubal (Ines, Nele en Lotte). We spraken af om elkaar te ontmoeten in het shoppingcenter ‘El Corte Inglés’. Wij met de metro tot aan Praça de Espanha, moeten vragen waar we het shoppingcenter konden vinden en er uiteindelijk geraakt. Binnen op zoek gegaan naar die bende, niets te zien natuurlijk. Na wat heen en weer getelefoneer elkaar dan toch teruggevonden. Samen de metro genomen (voor Nele de allereerste keer) richting Rossio en hier een terraske gedaan. Wat gepraat en ervaringen uitgewisseld. In vergelijking met de andere erasmusstudenten van onze klas hebben we hier echt een luizenleven. De vrouwen van Sétubal moeten 3 dagen in de week gaan observeren in een schooltje. De rest van de week hebben ze les en daarboven krijgen ze ’s avonds nog eens een taalcursus. Haha, ze mogen het hebben… Rond 19 uur afscheid genomen van elkaar en wij hen op de juiste bus gezet. Rond datzelfde tijdstip hadden we vlakbij afgesproken met onze klas om te gaan eten. Tegen 20 uur nog altijd geen kat te zien. Heel toevallig Sonia (Duits meisje dat ook enkele lessen met ons volgt) tegen het lijf gelopen. Zij was ook aan het wachten. Dan maar samen wat zitten praten in afwachting van onze ‘stipte’ Portugezen. Tegen 20.30 kwamen de eerste twee meisjes aangewandeld. Vanaf dan kwamen ze geleidelijk aan op de plaats van afspraak tot rond 21 uur iedereen aanwezig was. Als we vragen waarom ze twee uur te laat zijn blijkt dat er een hele hoop de weg kwijt was. Komaan, hoe kun je in hemelsnaam verloren lopen in een stad waar je al heel je leven woont? Waarschijnlijk kennen wij op een maand de stad al beter dan zij. Met zo’n 15 man vertrokken richting Bairro Alto. Een typisch restaurantje (zoals er hier honderden zijn) binnengestapt en plaatsgenomen. Na een degelijke uitleg van wat er op de menukaart stond een keuze gemaakt. Het zou de eerste keer zijn dat we in een restaurant zitten en ook echt weten wat we te eten krijgen. Wat gebabbeld met onze klasgenoten. Vooral het woordenboekje dat ik bij had was erg in trek. Er werd getracht enkele zinnen in het Nederlands te zeggen met wel enkele grappige uitspraken tot gevolg. Echt veel diepgang hebben de meeste gesprekken hier wel niet. Maar daar valt aan te wennen. Na een tijdje wachten krijgen we ons goed gevuld bord. De regel ‘zwijgen en eten’ kennen ze hier duidelijk ook niet. Constant werden er liederen ingezet en door iedereen uit volle borst meegezongen. Het duurde dan ook niet lang tot ook de cantusliederen erdoor werden gesleurd. Dit met de nodige adfundums tot gevolg. Na, ik schat, een kwartiertje blijken de meeste al klaar te zijn hoewel hun bord nog meer vol dan leeg was. Sven en ik dus nog enkele restjes van de anderen opgegeten. Rond 23 uur terug naar Rossio gegaan. Blijkbaar was er hier afgesproken met nog iemand van onze klas. Na wat getaffel en getreuzel dan uiteindelijk met een groepje van 10 man vertrokken richting Bairro Alto. Enkelen moesten kennelijk vroeg op de volgende dag en gingen reeds naar huis. De groep werd onderweg nog eens verdeeld totdat we met 5 overbleven en Bairro Alto introkken. Wij onze medestudenten meegenomen naar dé erasmusspot van Lissabon. Zij even gebleven en dan vertrokken. Ondertussen waren we Sonia en Tito, een vriend van haar, tegengekomen. Tito ons met de taxi meegenomen naar één of ander Rn’B-club. Niet echt iets voor ons en dan maar teruggewandeld naar Cais do Sodré. Sonia en Tito hun eigen weg opgegaan. Wij nog even de Lounge binnen en even de beentjes los geschud. Toen het daar gedaan was naar de bus gewandeld en vertrokken.
Zaterdag een rustig dagje gehad en tegen de avond terug vertrokken naar Cais do Sodré. In club Europa was er een feestje te doen van de ‘Vespagang’. Een Vespaclub uit Lissabon. 5 euro inkom betaald. Alles bleek in orde te zijn tot we een pintje bestellen en horen dat we 3 euro moeten betalen. Komaan man! Toch gebleven omdat er wel goede muziek werd gedraaid: veel Northern soul en Britpop. Enkel iets gedronken wanneer onze keel droog stond van al het dansen. Al redelijk vroeg besloten om door te gaan. Wanneer we onze spullen bijeen pakken vindt Sven zijn trui niet meer terug. Lap! Na elk hoekje en kantje twee keer te hebben gecheckt besloot Sven om het zo te laten en zonder trui te vertrekken. Aan de bushalte merkt hij dat zijn nieuwe MP3-speler nog in zijn trui zat. Nog een opdoffer erbij.
Zondag op het gemakske eens gaan kijken naar de wekelijkse markt hier vlakbij. Blijkbaar waren we iets te laat. Ze waren de boel al aan het opkuisen. Volgende week beter.
Maandag (vandaag) was het onze eerste dag van de paasvakantie. Tegen de middag vertrokken met onze bus richting school. We hadden het plan om eens te gaan wandelen in het grote bos dat tegenover onze school ligt. Toen we in de bus zaten begon het te regenen. Eerst nog een croissanke gekocht en een koffieke gedronken en gehoopt op wat beter weer. Helaas zag het er niet naar uit dat het direct zou ophouden met zeiken. Ik besloten om er alsnog door te trekken. Sven met de bus terug vertrokken om thuis aan zijn eindwerk te werken. Ik een heel eindje op goed gevoel kleine padjes gevolgd in het bos. Sommige delen waren aangelegd als natuurreservaat, maar helaas kon ik hier niet in. Het weer beterde er niet op en ik was al snel kletsnat. Maar het gevoel van eens in de natuur te zijn, weg van alle drukte en stinkende auto’s was sterker dan mijn natte voeten. Toen ik ongeveer in het midden van het woud zat besloten om niet nog verder op de wilde boef te blijven wandelen omdat het al wat later werd. Daarom de bus genomen richting centrum. Op Rossio uitgestapt en de metro naar Chelas genomen. Later met Sven in de Feirra Nova nog inkopen gaan doen voor deze avond en de volgende dagen.
Wat ik de volgende dagen van mijn vakantie nog zal beleven lees je ongetwijfeld in het volgende verslag.